Myślę, że pierwszy stricte tematyczny wpis na blogu nie mógł dotyczyć innej postaci ani innego musicalu. Jest bowiem osoba, której wykonania każdorazowo wywołują we mnie ogromne emocje, a mnogość interpretacji ciągle mnie zaskakuje.

Geniusz w czystej postaci

Jakuba Wociala – bo to o nim mowa – odkryłem jakiś czas temu zupełnym “przypadkiem”. Celowo biorę to w cudzysłów, ponieważ uważam, że nic nie dzieje się przez przypadek. Obejrzałem kilka nagrań na YouTubie i już wtedy wiedziałem, że muszę znaleźć jakąś sposobność, by usłyszeć go na żywo. Naprędce sprawdziłem więc zakres działalności Pana Wociala i dowiedziałem się, że jest założycielem firmy Broadway w Polsce, pod której szyldem wyprodukował m.in. koncert Broadway Exclusive (znajduje się już na liście do odhaczenia!), ale również gra główną rolę w rock operze Jesus Christ Superstar, która całkowicie skradła moje serce.

Mnogość emocji

Niestety, nie załapałem się na premierowe spektakle Jesusa, rok temu również obudziłem się za późno, a i na inne wydarzenia zawsze było jakoś nie po drodze, jednak gdy dowiedziałem się, że i w tym roku będzie okazja, by usłyszeć to dzieło na żywo, wiedziałem, że nie mogę jej przegapić, ponieważ to właśnie Gethsemane w wykonaniu Jakuba (POSŁUCHAJ) wywarło na mnie największe wrażenie – w sieci można ich znaleźć kilka, a każde tak różne i tak mocno naładowane emocjami, że aż trudno uwierzyć.

Słyszałem już kilka wersji tego utworu, sam miałem ogromną przyjemność brać udział w poznańskiej inscenizacji Jesus Christ Superstar, jednak żadne wykonanie nie zrobiło na mnie takiego wrażenia. Dlatego z ogromną niecierpliwością czekałem na dzień, kiedy w końcu zawitam w stolicy…

No i stało się! 10 marca nastał ten dzień.

Spełnione oczekiwania

Nie ma co ukrywać – oczekiwania miałem OGROMNE. Jechałem do teatru z nadzieją doświadczenia czegoś spektakularnego. I mimo że mawia się, że nie warto mieć oczekiwań, bo łatwo można się sparzyć – co oczywiście niejednokrotnie zdarzało się i mnie – nie mogłem się tej nadziei pozbyć.

Na moje oczekiwanie znacząco wpływał również udział Natalii Piotrowskiej, doskonale znanej fanom Studia Accantus, która wciela się w postać Marii Magdaleny. Mając doświadczenie z innymi inscenizacjami, także pozostałe postaci bardzo mnie ciekawiły. I mimo naprawdę ogromnych oczekiwań, to, czego doświadczyłem w Teatrze Rampa, zdecydowanie je przerosło!

Dzieło kompletne

Inscenizacja ta jest dziełem kompletnym, angażującym od początku do samego końca. Cała oprawa jest spektaklem wyreżyserowanym z najdrobniejszymi szczegółami, w którym widz uczestniczy od momentu wejścia na salę, i którego jest integralną częścią. Klimat i powagę dzieła czuć już od pierwszych sekund i napięcie nie opuszcza nawet na moment jeszcze po wyjściu z budynku teatru.
Zachwyciło mnie wiele pomysłów i rozwiązań scenograficznych – genialnym rozwiązaniem było według mnie wychodzenie poza granice sceny, wykorzystanie przestrzeni sali i interakcje z publicznością. Byłem przyzwyczajony do spektakularnych wystawień tego dzieła w Poznaniu – najpierw INEA Stadion, później poznańska Arena – a Artyści Rampy pokazali, że tak epickie dzieło można z powodzeniem zaprezentować również na deskach niewielkiego teatru.

Warto było czekać

Partie wokalne Jakuba Wociala, czyli – nie ukrywajmy – to, na co czekałem najbardziej, na żywo wbijaja w fotel jeszcze mocniej (nie sądziłem, że to możliwe!) – emocji, które towarzyszą jego wykonaniu Gethsemane nie są w stanie oddać żadne nagrania, które do tej pory i tak uważałem za doskonałe. Majstersztyk w każdym calu.

Za każdym razem genialny, za każdym razem inny i niepowtarzalny. Podczas tych kilku minut autentycznie widzę i słyszę człowieka, któremu ciężko jest pogodzić się ze swoim losem. Człowieka, który nie do końca rozumie, co go czeka. Człowieka, który czuje żal i rozgoryczenie, ale pokornie godzi się na wolę Ojca. Coś niesamowitego!

Nieudawana pasja

W każdej minucie spektaklu było widać ogromną pasję i zaangażowanie Artystów; było widać, że nie jest to tylko odgrywanie kolejnych scen, ale coś zdecydowanie więcej. Uniesienie, zaangażowanie i oryginalny pomysł na to, jak tę historię przedstawić. I siedząc w fotelu, widz może tego namacalnie doświadczyć! I poczuć się absolutnie rozpieszczonym.

Mimo że bardzo dobrze znam tę historię i niemal każdą nutę, każdorazowo oczekiwałem na kolejne sceny i partie, zastanawiając się, jak tym razem zaprezentują to Artyści Rampy.
Po poznańskim Jesusie byłem przekonany, że nikt nie jest w stanie wejść w rolę Judasza tak, jak Janusz Kruciński. I choć nadal pozostaje on moim zdecydowanym topem, Sebastian Machalski udowodnił mi, że on też to potrafi.

Nie sposób napisać tu teraz o wszystkim i o wszystkich, ale to była czysta przyjemność i absolutnie niecodzienne przeżycie! Gratuluję i dziękuję! I… już za nieco ponad miesiąc przeżyję to jeszcze raz w Toruniu!

A tymczasem czekam aż wydana przed tygodniem pierwsza solowa płyta Jakuba Wociala trafi wreszcie do szerszej sprzedaży, bo każdorazowo zbieram szczękę z podłogi podczas słuchania jego interpretacji She used to be mine (POSŁUCHAJ).

Kto nie znał, niech koniecznie bierze na tapet tę postać – zwłaszcza że śledząc również jego działalność w mediach społecznościowych czy podczas wywiadów, poza wielkim Artystą wydaje się być również, kolokwialnie mówiąc, spoko gościem. 🙂